ΣΤΟ ΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΓΝΩΣΗΣ
Υπήρχε κάποτε ένα χωριό, που ονομαζόταν Το Χωριό Της Γνώσης, ακριβώς επειδή οι κάτοικοί του ήξεραν πράγματα πολλά, πρακτικά και χρήσιμα, μαζί και διδαχές πολύτιμες για όποιον ήθελε να ζήσει μια καλή ζωή.
Μια μέρα, στο χωριό αυτό, ένας Δάσκαλος, αξιοσέβαστος και ήπιος άνθρωπος, μάζεψε τα παιδιά στην παραλία. Εκεί, τα έβαλε να σκάψουν μικρούς λάκκους στην άμμο και ύστερα τους μοίρασε διάφορα δώρα, τυλιγμένα μέσα σε δίχτυ, ένα-ένα ξεχωριστά.
Τα δώρα ήτανε άλλα μικρά και άλλα μεγάλα, αλλά το Μεγαλύτερο από όλα θα το έδινε ο Δάσκαλος σε όποιο από τα παιδιά κατάφερνε να ψαρέψει τα περισσότερα, με ένα ειδικό καλάμι που έδωσε στο καθένα τους.
Τα παιδιά, εντυπωσιασμένα από το παιχνίδι και με έντονη την προσμονή του Πιο Μεγάλου Δώρου που ο Δάσκαλος θα έδινε στον νικητή, άρχισαν να "ψαρεύουν" με όλες τους τις δυνάμεις. Πάλευαν, αγωνιούσαν, πάσχιζαν.
Αλλά η ώρα περνούσε και τα παιδιά, όσο και αν ήταν γερά και δυνατά αφού ζούσαν σε έναν τόπο ευλογημένο, άρχισαν να κουράζονται και να απελπίζονται. Το καλάμι άλλοτε δεν άντεχε το βάρος των πακέτων, άλλοτε πάλι ο γάντζος του δεν κρατούσε γερά και ξεγλυστρούσε, ενώ η ώρα περνούσε με τις προσπάθειες των παιδιών να είναι σχεδόν άκαρπες και τα ίδια να ξεφυσούν κουρασμένα και θυμωμένα.
Μόνο κάποια από αυτά είχαν καταφέρει, με κόπο πολύ, να μαζέψουν λιγοστά πακέτα.
Αλλά η ώρα περνούσε και τα παιδιά, όσο και αν ήταν γερά και δυνατά αφού ζούσαν σε έναν τόπο ευλογημένο, άρχισαν να κουράζονται και να απελπίζονται. Το καλάμι άλλοτε δεν άντεχε το βάρος των πακέτων, άλλοτε πάλι ο γάντζος του δεν κρατούσε γερά και ξεγλυστρούσε, ενώ η ώρα περνούσε με τις προσπάθειες των παιδιών να είναι σχεδόν άκαρπες και τα ίδια να ξεφυσούν κουρασμένα και θυμωμένα.
Μόνο κάποια από αυτά είχαν καταφέρει, με κόπο πολύ, να μαζέψουν λιγοστά πακέτα.
Αλλά εκεί, στην άκρη της παραλίας, ένα μικρό παιδάκι, ένα λεπτεπίλεπτο κοριτσάκι, αθόρυβο και χαμογελαστό, είχε μαζέψει δίπλα του μία υπερμεγέθη για το ανάστημά του στοίβα και, το κυριότερο, …συνέχιζε να μαζεύει και άλλα.
Μικρά μεν δώρα, ίσως πολύ μικρά στο μέγεθος και στο βάρος, αλλά πολλά, πάααρα πολλά, σχεδόν όσα είχε μέσα ο λάκκος που είχε σκάψει, και άρα παραπάνω από αρκετά.
Ήταν φανερό ότι η νικήτρια θα ήταν εκείνη, μια και η ώρα που είχε θέσει σαν όριο ο δάσκαλος, είχε πια λήξει.
Μικρά μεν δώρα, ίσως πολύ μικρά στο μέγεθος και στο βάρος, αλλά πολλά, πάααρα πολλά, σχεδόν όσα είχε μέσα ο λάκκος που είχε σκάψει, και άρα παραπάνω από αρκετά.
Ήταν φανερό ότι η νικήτρια θα ήταν εκείνη, μια και η ώρα που είχε θέσει σαν όριο ο δάσκαλος, είχε πια λήξει.
Στο τέλος, πλησιάζοντας με ένα γλυκό χαμόγελο ο Δάσκαλος το κοριτσάκι και αφήνοντας πίσω αποκαμωμένα και οργισμένα από την αποτυχία τους τα υπόλοιπα παιδιά, το σήκωσε στην αγκαλιά του και με φωνή δυνατή ανακοίνωσε σε όλους πως εκείνο ήταν η νικήτρια.
Το δώρο, άκουσαν κατάπληκτα τα παιδιά να λέει, ήταν το μάθημα της άμιλλας και της αυτογνωσίας που είχαν πάρει, που ούτως ή άλλως είχε το παιδί εκείνο από μόνο του, το δώρο του Μέτρου και του Εφικτού, της Υπομονής και της Επιτυχίας, που πολλές φορές δύσκολα διδάσκεται σε όσους αρνούνται να το κατανοήσουν και να το δεχτούν.
Επειδή, συνέχισε ο Δάσκαλος, είναι δώρο πολύτιμο να γνωρίζει κανείς μέχρι πού μπορεί να φτάσει και να μην σπαταλά δυνάμεις χωρίς λόγο και βιαστικά ή, μόνον και μόνον, χάριν της άσκοπης νίκης και της ματαιοδοξίας του.
Αφού, βλέπετε, όλα τα άλλα παιδιά μόχθησαν να επιτύχουν κάτι που δεν θα κατάφερναν, ενώ το κοριτσάκι της ιστορίας μας, σήκωσε τα «βάρη» που μπορούσε και έφτασε στον στόχο του με μέθοδο και υπομονή. Και, πάνω απ΄όλα, με αυτογνωσία.
Και έτσι, σοφό μάθημα για όλους, με ή χωρίς το ειδικό αυτό παιχνίδι στην παραλία, είναι να στοχεύουμε μέχρι εκεί που φτάνουν οι δυνάμεις μας, με σκοπό την επιτυχία και με μέσο την Ευγένεια και την Υπομονή, και να είμαστε ευχαριστημένοι από αυτό, αφού –σίγουρα- θα είμαστε και νικητές.από την Ειρήνη Κάντζα